Werken aan Europa United

900.000. 900.000 Mensen. Dat is het aantal dat we naar verwachting tekort komen aan ICT-ers in Europa in 2020. Bijna 1 miljoen mensen dus. Bijna 1 miljoen vacatures die we niet vervuld krijgen. Dan, in 2020. Ja, er zijn nu al tekorten aan mensen met een bepaalde opleiding en ervaring en ja, dat wordt denk ik alleen maar meer. Én ja, daar moeten we als Europa United wat aan doen. Daarom geloof ik in de Grand Coalition for Digitaljobs. Daarom geloof ik in onze gezamenlijke aanpak via het project DigitalJobs dat strijdt tegen deze tekorten.

Maar er zijn ook dingen waar ik niet in geloof.

Ik geloof niet in het verwachte tekort van 900.000, want zover laten de werkgevers het helemaal niet komen. Die vinden dan hun eigen oplossingen: nemen bijvoorbeeld genoegen met minder groei, verhuizen naar een land in een ander werelddeel waar wel voldoende talent is.

Ik geloof ook niet dat het gaat om een tekort van 900.000 ménsen, want echt, ze zijn er nog in 2020, ondanks ontgroening en vergrijzing. Ze wonen alleen op de 'verkeerde' plek of hebben de 'verkeerde' opleiding of werkervaring. En daar zit denk ik de grootste uitdaging.

En die is in de basis vier-ledig:

1. Hoe krijg en houd ik de jonge bevolking geïnteresseerd voor ICT en techniek en wat kan ons onderwijssysteem aan de basisvorming hiervoor met nieuwe vormen van onderwijs bijdragen?
2. Hoe zorg ik ervoor dat als ze IT of tech zijn opgeleid, hun opleiding ook echt bij de (toekomstig) beschikbare banen past en blijft passen?
3. Hoe kan ik (werkloze) mensen uit andere beroepsgroepen omscholen?
4. Hoe krijg ik aanbod van x naar y of vraag van y naar x?

Familie
En met die laatste, korte termijn uitdaging, houden wij ons nu in het DigitalJobs project bezig: hoe krijg ik mensen die al de 'juiste' skills hebben en bv. in Spanje wonen waar weinig banen zijn naar werkgevers die deze mensen graag willen inzetten in landen als bv. Duitsland of Nederland? En dat is nog niet zo gemakkelijk als het klinkt. Mijn brein zegt rationeel: vraag hier, aanbod daar, breng het bij elkaar en het is opgelost. Maar zo simpel is het dus niet. Want de huidige arbeidsmobiliteit tussen de EU-lidstaten is slechts 3,3%, terwijl wij Europeanen ons het recht verworven hebben om in elk EU land vrij te mogen werken. Sterker nog, we zien in landen zelf dat het zo niet werkt: in essentie zou Italië grotendeels haar eigen problemen op kunnen lossen: als de mensen met de skills uit het zuiden allemaal zouden verhuizen naar de werkgevers met de vacatures in het noorden, ben je bijna klaar. Maar ze willen niet. Je gaat als Napolitaan toch niet in Milaan wonen. Weg van je familie, in het vreemde noorden. Ik breng het hier wat cynisch, maar begrijp het ook wel: als familie en vrienden je belangrijkste waarden zijn, dan gà je niet weg. Maar van de andere kant: als je dan met die mensen om je heen thuis zit met een schamele uitkering, dan krab je je heel misschien af en toe wel achter de oren hoop ik.

Braincirculation
Hoe kunnen we dan toch die arbeidsmobiliteit verhogen? Want ik geloof er wel in dat dit bij kan dragen aan ons 900.000 probleem. Ik denk stap-voor-stap met de mensen die wel willen. Wellicht weet men niet dat er kansen zijn op werk in andere landen of weet men te weinig over die andere landen om er een goed en positief beeld over te krijgen; weet men niet dat daar ook internationale scholen zijn, dat er Engels wordt gesproken. En daar beginnen we dus, om de awareness die er is te verhogen. Door met de mensen in die landen in gesprek te gaan: wat zijn hun drijfveren, hun motieven? En door het op een positieve manier te brengen: want dat veroorzaakt geen 'brain drain', maar is voor Europa gewoon 'baincirculation'.

Werk aan de winkel dus, als Europa United. En daar geloof ik in. Wordt vervolgd.

Yvonne van Hest,
Programma Manager bij Brainport Development

Working on Europe United

900.000. 900.000 people. That is the estimated shortage of IT workers in Europe in 2020. Nearly 1 million people. Nearly a million vacancies unfulfilled in 2020. Yes we are already dealing with a shortage of workers in certain fields with certain skills and yes, that shortage will probably grow. And yes, that is an issue we, as ‘Europe United´, need to face. That is why I strongly believe in the Grand Coalition for Digital Jobs. That is why I believe in a united method of working via the project Digital Jobs, a project that intends to lower these shortages.

However, there are also things I do not believe in.

I do not believe in the estimated shortage of 900.000, because I think the employers won’t let it come to that. They will find their own solutions: for example accept less growth or move to a part of the world harbouring enough talent for their needs.

Neither do I believe in a shortage of 900.000 people, because whatever you may think, the people will still be there in 2020, despite the ageing demographic. They might only live in the ‘wrong’ place, or they might have studied the ‘wrong’ subjects or gained the ‘wrong’ experience. I believe that herein lies the biggest challenge.

And that challenge has a fourfold base:

1. How do you achieve and hold interest on IT and engineering among the younger demographic, and what can our educational system contribute by means of new forms of education?
2. How do you make sure that if they have in fact finished an IT or tech study, that study actually links up (and stays linked up) with the available jobs (of the future)?
3. How do you retrain (jobless) people coming from other professions?
4. How do you get supply from x to y or demand from y to x?

Family
The latter, short term challenge, we at the DigitalJobs project are currently working on: how do you acquire people with the ‘right’ skills and residing in for example Spain where there is a shortage of jobs for employers that want to deploy those people in countries like for example Germany and The Netherlands? And that is not as easy as it sounds. My brain tells me rationally: demand here, supply there, bring those two together and it’s solved. But it’s not that simple. Because the current labour mobility between the EU member states is only 3.3%, while we as Europeans have earned the right to work freely in any EU member state we want. Indeed, in the countries themselves we are experiencing first hand that it doesn’t work that way: in essence Italy could, for the most part, solve their own problems: if the people with the skills in the south would move to the employers with the vacancies in the north, you’re nearly done. But they don’t want to. As someone from Napoli you wouldn’t want to live in Milan. Away from your family, in the strange north. I am painting a cynical picture here, I do get it however: if family and friends are of the utmost importance, of course you wouldn’t want to leave. But on the other hand, if you and your loved ones are sitting at home, sustained by a shabby welfare check, then hopefully you might want to think again.

Braincirculation
How then can we increase labour mobility? Because I do believe that this could contribute to our 900.000 problem. I think step by step with the people who are willing. Possibly people are unaware that there are labour opportunities in other countries, or people know too little about those countries to form a positive image about them; people might not know there are international schools, that people speak English there. That is where we start, to raise existing awareness. To open up conversations with people in those countries: what dictates their drive, what are their motives. And by bringing it in a positive manner: because this doesn´t cause a ‘braindrain’, but for Europe this is ’braincirculation’.

Time to work, as Europe United. And that is where I believe in. To be continued.

Yvonne van Hest,
Program Director at Brainport Development